FEBUARI 2015
Het is zondag 1 februari, van uitslapen komt niets. Rond 06.45 worden we gewekt door een band die live speelt, jawel, 's ochtends, ergens tegen de wind in. Het geluid galmt over het water en na een half uur luisteren in bed staan we toch maar op. Welke band hebben ze uit het cafe gegooid en heeft besloten dan maar de buurt wakker te spelen?
Eenmaal op land blijkt de jaarlijkse Melbourne Maraton aan de gang te zijn, vandaar de muziek. Deze maraton is niet alleen voor lopers, er doen ook gehandicapte oorlogsveteranen mee in speciaal ontworpen racefietsen. Deze veteranen oefenen het hele jaar voor dit event en wij moedigen deze bijzondere deelnemers vanaf de brug aan. Wat een spirit.
Op de terugtocht stoppen we nog even in het park, lekker genieten van de natuur en rust. Ik zoek nog naar kaaimannen, maar helaas die zitten allemaal in het warme zuiden van Florida. Noem ze maar dom...
Na ruim een dikke week op anker in Dragon Point, Melbourne is het tijd om weer eens te verkassen. We hadden een mooie tijd met Jim en Tammy en Toby en Sam, de oude en nieuwe eigenaren van SY Sweet Chariot. We motorzeilen naar Vero Beach waar onze volgende afspraak op ons wacht.
Het is een koude dag, met koffie en warme choco houden we ons warm. De dolfijnen zijn de enigen die zich niets van het koude weer aantrekken. Overal op de ICW zie je ze, het geeft altijd een blij gevoel als we ze zien. Na een hele dag op de ICW, vinden we een beschermd ankerplekje in een creek tussen de mangroven. Ankeren is niet toegestaan in Vero Beach, je wordt geacht een mooring op te pikken of de marina in te gaan. Maar we gaan wel zien of we worden weggestuurd.
Na een goede nachtrust, varen we op 4 februari met onze dinghy uit de mangroven en steken we de ICW over naar het dock waar we 7 jaar gelden hebben gelegen. Hier is ook Penny's winkel 'A bead Above'. Penny maakt en restaureerd sieraden. Zelfs voor de doe-het-zelver heeft ze materialen. Van kralen tot custom geblazen ordamenten. Een snoepwinkel voor mij en ik denk zeker ook voor mijn schoonzus. Penny's winkel is behoorlijk uitgebreid in die 7 jaar en we bewonderen haar werk. We hebben elkaar sinds december 2007 niet meer gzien en hebben een hoop bij te praten. 's Avond geznieten we van Japans etentje, waarna we weer afscheid nemen van elkaar. Voor hoe lang dat weten we niet.
Na nog een dagje rust op JoHo gaan we op 6 februari weer verder. Dit wordt een lange dag. De bedoeling is zo snel mogelijk naar West Pam Beach te varen, om de boot klaar te maken voor de oversteek naar de Bahamas. We doen er twee dagen over met een tussenstop in Peck Lake. Ondanks de ophaalbruggen kunnen we toch regelmatig zeilen of motorzeilen. Eenmaal in Lake Worth gooien we het anker uit, hier blijven we een tijdje. De routine wordt gestart, boot schoonmaken, klussen, boodschappen en de boot aftanken met brandstof.
Niet te vergeten dat we het weer iedere dag bekijken om te zien wanneer we weer krijgen om naar de Bahamas te zeilen. Dit laatste ziet er niet goed uit, voorlopig komt er geen zuiden of zuidwest, met noord gaan we de Golfstroom niet op, die stroomt namelijk noord en wind tegen stroming geeft geen plezierig ritje. Dus blijven we liggen, we hebben tijd.
Op zondag 15 februari hebben we een onverwachte afspraak met iemand die we nog kennen uit Aruba. Hij heeft ons ge-emaild met het verzoek voor een afspraak.
In Nederland hebben we al een paar keer met elkaar gesproken en nu heeft hij waarschijnlijk wat projecten waarbij wij hem kunnen helpen. Na afloop van het gesprek besluiten we naar Miami door te varen om verder te onderhandelen.
Twee dagen later gaan we ankerop en richting zuid.
Het zeil blijft waar het is, vandaag hebben we 11 ophaalbruggen met tijdframes. Dat wordt motoren.
Het weer is goed, lekker zonnig en zelfs aangenaam warm. We komen ook meer zeilboten tegen die richting Miami gaan. 2 dagen en 30 ophaalbruggen later komen we dan eindelijk in Miami aan, dit is dezelfde route die we met John's ouders hebben gedaan in 2007.
Net voordat de zon ondergaat vinden we een ankerplekje bij de Miami Yacht Club. We zijn er.
Het is 19 februari en erg koud in Miami, het kwik is tot 6 graden celcius gedaald. De inwoners zijn dan niet al te vrolijk. Dit is wel een extreem jaar vertellen ze.
Wij zijn op weg naar onze afspraak. De persoon in kwestie pikt ons op om vervolgend naar het vliegveld te rijden om een huurauto op te pikken zodat we mobiel zijn. Vandaag bespreken we alle projecten in the Carieb waar hij denkt onze hulp bij te kunnen gebruiken. De dagen die volgen staan in het teken van onderhandelingen en besprekingen. We komen er nog niet uit.
In het weekend gaan we kijken naar docks om eventueel JoHo achter te laten. We beginnen in Fort Lauderdale and eindigen in Key Biscayne. De laaste is geen optie, veel te open in orkanen. Fort Lauderdale zou een optie zijn, maar het dock dat we vinden is pas over een paar weken beschikbaar. Laat in de middag gaan we nog een stuk wandelen langs de ICW met uitzicht op Miami.
De zondag rijden we naar Fort Meyers om Pat en Darnell te zien. Is weer een tijdje geleden en zoals altijd super-gezellig. We belanden in een chickenwings-bar-restaurant waar we tot aan het eind van de middag blijven. Hopelijk zien we elkaar weer eind september met de rest van de groep in de Dominicaanse Republiek voor een reunie.
De week vliegt voorbij. Iedere dag zijn we druk met de Caribische projecten. De dagen zijn lang, de nachten kort. Op donderdag 26 februari brengen we de auto terug. Zoals we het nu zien kunnen we veel van het werk aan boord van JoHo doen. Maar we hebben een aantal dagen nodig om over het een en ander na te denken en dat gaan we ook zeker doen.
In de middag besluiten we van ankerplaats te veranderen. JoHo verkast van de Yacht Club naar Miami South Beach. Het is er druk, maar we vinden een perfect ankerplekje in de buurt van een frans zeiljacht. Net voor zonsondergang gaan we toch weer anker op, door de wind en stroming komen we wel erg dicht bij de fransen te liggen en dat is geen optie. Iets verderop ligt niemand , dus die plek is voor ons.
Heerlijk, we genieten volop van het lekker buiten zijn, wandelen en dingen bekijken. We lopen door Miami South Beach met z'n art deco district richting strand. Het is er druk met toeristen.
Wij vinden het water nog wat frisjes, maar de toeristen komen van de kou en genieten van het -voor hen- warme water. Overal staan reddingpunten langs het strand in felle kleuren en wilde motieven.
Onze strandwandeling eindigd met een leeg hoofd en wij weten weer wat we willen. Het leven is goed.